Praktijktest Fujifilm X-H2S – Sneller dan je schaduw

En zolang je geheugenkaart maar groot genoeg is, kan hij dat heel lang volhouden. Dat is best een sprong, als je daar even bij stilstaat.

De Fujifilm X-H2S is de twee-eiige tweelingbroer van de Fujifilm X-H2. Bij die laatste draait het vooral om detail, met een sensor met 40 megapixels. De X-H2S is de sportieve van de twee. Met 26 megapixels wat minder resolutie, is hij wel een heel stuk sneller, vandaar ook de S in de naam. Hij kan zich meten met de duurdere topmodellen van Nikon en Canon.

Gestapeld

De Fujifilm X-H2S heeft namelijk een APS-C-sensor. Die is net een slagje kleiner dan full-frame. Dat dit voor de kwaliteit geen probleem hoeft te zijn, bewijst Fujifilm al heel lang; maar daarover later meer. De hoge snelheid die de X-H2S kan halen komt niet alleen door het lager aantal pixels dan de X-H2, maar ook door de techniek van de sensor. De X-Trans CMOS 5HS is namelijk een zogenaamde stacked CMOS-sensor. Waar bij andere CMOS-sensoren het elektrisch circuit en de lichtgevoelige delen op dezelfde laag zitten, heeft een stacked CMOS een aparte laag voor de pixels, het elektronisch circuit, en er is een geheugenlaag. Iedere laag kan daarbij optimaal worden ontworpen voor de specifieke taak. Het resultaat is dat het licht veel sneller in een digitaal signaal kan worden omgezet, terwijl de kwaliteit hoog blijft.

Het levert niet alleen meer beelden per seconde op; de zogenaamde rolling shutter verdwijnt eveneens (grotendeels) door de veel snellere uitlezing. De snellere uitlezing zorgt er ook voor dat de autofocus via de beeldsensor sneller werkt, onderwerpen sneller herkend kunnen worden en dat je continu beeld hebt tijdens het fotograferen. Je ziet het allemaal terug in de Fujifilm X-H2S. De nieuwe X-processor 5 speelt daarbij natuurlijk een grote rol. Het is een fascinerend samenspel van elektronica, dat het leven van een fotograaf heel aangenaam kan maken. Maar ook wie graag filmt, profiteert van de combinatie van stacked sensor en de goede processor.

Snel, sneller, snelst

De Fujifilm X-H2S is de Femke Bol onder de camera’s. Je ziet niet dat je hier met een rassporter te maken hebt, maar zij vliegt iedereen voorbij, alsof je stil staat. Het is best indrukwekkend en raar tegelijk. Terwijl je de ontspanknop ingedrukt houdt, blijf je gewoon beeld zien en ondertussen worden razendsnel hoge resolutiebestanden gemaakt. Zonder dat je het hoort. Pas als je de beelden terug wilt kijken, merk je dat er hard wordt gewerkt. Want het duurt even voor je de foto’s kunt zien. Ik moet er echt aan wennen. Juist het gebrek aan feedback tijdens het fotograferen, zet mij aan het twijfelen of ik nu wel of geen foto’s aan het maken ben en wat de timing is. Anderzijds, met zo’n hoge beeldsnelheid lijkt timing veel minder belangrijk. Het goede moment zit er ongetwijfeld wel tussen. Blijft vooral de vraag over of dit nog wel fotograferen is. Tijdens het testen gebruikte ik vooral de mechanische sluiter. Het zachte klikje is toch wel lekker om te horen. Bovendien kun je met een mechanische sluiter met een kortere synchronisatietijd flitsen, namelijk 1/250s tegenover 1/125s. De maximale opnamesnelheid gaat wel omlaag als de mechanische sluiter wordt gebruikt. Met vijftien beelden per seconde is dat nog altijd behoorlijk rap en ik heb daar zelf meestal meer dan genoeg aan. De hoge beeldsnelheid van veertig per seconde haalt de X-H2S dus alleen bij de elektronische sluiter. Als je niet wilt kiezen tussen de mechanische of de elektronische sluiter, dan kan de X-H2S dat voor je doen, afhankelijk van de sluitertijd. En dan is er ook nog de electronic front curtain shutter: een combinatie van de twee. Fijn is dat de Fujifilm X-H2S een flinke buffer heeft. Met een snelle geheugenkaart – je kunt zowel SD als CFexpress gebruiken – kun je flink door blijven fotograferen.

Scherp

Veel foto’s per seconde is leuk, maar ze moeten wel scherp zijn. Vorig jaar ging ik met de Fujifilm X-T4 op stap. De autofocus was goed, over de beeldherkenning was ik minder te spreken. Bij de Fujifilm X-H2S is dat echt andere koek, ik ben er behoorlijk van onder de indruk. Zonder gebruik te maken van enige onderwerpsherkenning volgt de autofocus het onderwerp heel goed. Ook op topsnelheid. Verrassend genoeg geldt dat ook als je gezichtsherkenning gebruikt, of een herkenningsfunctie. Fietsen onderscheidt de camera prima van auto’s, ook al zigzaggen ze door elkaar heen. Ik dacht het systeem wel te kunnen foppen door in een bos mountainbikers te fotograferen. Met veel tempowisselingen, geen rechte lijn door het beeld en bomen die het onderwerp af en toe blokkeren. Maar nee, de X-H2S weet er heel goed mee om te gaan. Het is voorbij met het vooraf op een punt scherpstellen en wachten tot het onderwerp daar is. Natuurlijk is niet ieder beeld scherp, maar het slagingspercentage overtreft mijn stoutste droom.

Instellen Fujifilm X-H2S

Het is wel belangrijk om je goed te verdiepen in de instellingen van de autofocus. Zo uit de doos is de camera prima ingesteld voor alledaagse fotografie. Wil je echt meer uit de Fujifilm X-H2S halen, dan moet je aan de studie; er valt een hoop in te stellen. Het menu is gelukkig overzichtelijk en de uitleg bij de instellingen voor de autofocus is helder.

Fijn is ook dat je een eigen menutab hebt, zodat je daar de meest gebruikte instellingen in kunt zetten. Tijdens mijn mountainbiketocht heb ik heel veel plezier gehad in het zo snel en goed mogelijk uitvogelen wat het beste werkt. Daarbij heb je ook nog zeven eigen programma-instellingen tot je beschikking, en je kunt de knoppen op de camera helemaal aanpassen. Heel fijn dat er een knop is waarmee je heel snel gezichtsherkenning uit of aan kunt zetten. Zet je die aan, dan vervalt de eventueel eerder ingestelde onderwerpsherkenning.

Zet je vervolgens gezichtsherkenning weer uit, dan schakelt het helaas niet direct over naar de onderwerpsherkenning. Maar daarvoor had ik dan weer een snelle instelling geprogrammeerd. Als je het allemaal hebt uitgezocht, dan heb je dus echt een camera zoals die hoort te zijn: een verlengstuk van je oog en gedachte.

Camera

Heel compact is de Fujifilm X-H2S niet, misschien zelfs wat groot voor een APS-C-formaat. Ik vind dat niet erg, want het is allemaal mooi in balans, met een erg prettige handgreep. Alles voelt degelijk en het is goed te zien dat de camera bestand is tegen weersomstandigheden en wat ruiger gebruik. Een camera naar mijn hart. De knoppen zitten op de juiste plaats, het informatiescherm met E-ink is prettig. De zoeker en het scherm zijn prachtig, met een mooi helder beeld. Standaard staat het niet eens op de hoogste resolutie. En wie liever wat langer met de accu doet, heeft aan de standaard resolutie meer dan genoeg. Ik in elk geval wel.

Beeld

Uiteindelijk draait het om de kwaliteit van de foto’s en die is, zoals ik van Fujifilm gewend ben, heel erg goed. Dat komt door de X-Trans-sensor met een net wat afwijkend kleurpatroon dan gebruikelijk. De sensor mag dan iets kleiner zijn dan full-frame, aan kwaliteit wordt niets ingeboet. De kleurweergave is mooi. En, zoals altijd, bij te sturen met de filmsimulaties. Wie in raw schiet, kan dat naderhand aanpassen met CaptureOne.

Sowieso een mooie stukje software. Ruis wordt goed onder controle gehouden. De opvatting dat APS-C meer ruis heeft dan full-frame wordt door de X-Trans-sensor ontkracht. Opnames bij ISO 3200 zijn gewoon heel netjes. Daar word ik blij van. Net als van de beeldstabilisatie. Die werkt buitengewoon goed. Overigens ook met de XF150-600mm F5.6-8 R LM OIS WR-lens, die ik bij de test had. Gewoon bij 600mm op 1/10s uit de hand fotograferen, zonder bewegingsonscherpte. Ik ben sprakeloos.

Prachtig objectief, verrassend licht en een mooie combinatie met de Fujifilm X-H2S.

Conclusie praktijktest Fujifilm X-H2S