De Sigma 18-250 mm OS macro is medio 2012 op de markt gekomen als opvolger van de Sigma 18-250 mm. De nieuwe Sigma 18-250 mm verschilt van zijn voorganger qua optisch ontwerp (16 elementen in 13 groepen in plaats van 18 elementen in 14 groepen), de toepassing van een snellere (HSM) AF-motor en een lichter gewicht (470 gram in plaats van 630). De lengte is afgenomen van 10 cm tot minder dan 9 cm. De kortste instelafstand is nu 35 cm in plaats van 45 cm.
Zoomlenzen met een zoombereik van 10x of meer worden ook wel vakantiezooms of walkaround lenzen genoemd. Dankzij het grote brandpuntsafstanden bereik hoef je niet van lens te wisselen en kan je de hele vakantie rondlopen met 1 lens. Kort geleden testten we de duurdere Nikon 18-200 mm en Nikon 18-300 mm objectieven. Hoe brengt de Sigma 18-250 mm op een Nikon D3200 het er vanaf ten opzichte van die twee goede Nikon vakantiezooms?

Beeldhoek Sigma 18-250 mm bij 250 mm

Een 14 x zoombereik levert een spectaculair verschil in perspectief op als je vanuit dezelfde positie een opname maakt bij een brandpuntafstand van 18 mm of bij een brandpuntafstand van 250 mm. De Sigma 18-250 mm is alleen geschikt voor een camera met een APS-C / DX sensor. De beeldhoek komt overeen met de beeldhoek van een 27-375 mm zoomlens op een camera met een volformaat sensor.

Bouw en autofocus

Dit objectief is weliswaar klein en licht, maar toch degelijk gebouwd. Op de Sigma 18-250 bevinden zich een schakelaar voor de keuze tussen AF en handmatig scherpstellen en een “Lock” schakelaar, waarmee de lens vastgezet kan worden tijdens transport.

Dankzij de HSM stelt de AF in het algemeen snel scherp. Een inherent nadeel bij het ontwerp van compacte telezoom lenzen is de beperkte lichtsterkte. De AF van veel camera’s functioneert niet meer bij het gebruik van lenzen met een diafragma van 8 of kleiner. Om die reden kan je een 2x teleconverter alleen gebruiken in combinatie met lenzen van f/2.8 of lager. Dit objectief heeft bij een brandpuntafstand van 250 mm een maximale opening dat met f/6.7 in de buurt komt van f/8. 

{insertgrid ID = 288}Tijdens onze test merkten we dat opnames gemaakt vanaf statief met de langste brandpuntafstand in scherpte verschilden. Het is een verschil dat je niet altijd met het blote oog ziet, maar dat wel goed is te meten. Dpreview meldde iets dergelijks in hun Nikon 18-300 mm review (“we saw a certain predisposition towards random misfocusing towards the telephoto end of the zoom“). Mooi geformuleerd, Dpreview.In de meest compacte configuratie is de Sigma 18-250 mm macro slechts 10 cm lang. Als je uitzoomt tot een brandpuntafstand van 250 mm, dan wordt het objectief bijna twee keer zo lang.

Sigma 18-250 Macro

Strikt genomen is een macro-objectief een objectief met een vergrotingsratio / afbeeldingsmaatstaf van 1:1. Dat betekent dat het beeld op de sensor net zo groot is als het origineel. Volgens die definitie is de Sigma 18-250 mm Macro, met een vergrotingsratio van 1:1.5 geen echt macro-objectief. Toch kan je er heel leuke macro-opnames mee maken.  De kortste instelafstand van dit objectief is slechts 45 cm en je hebt lang niet altijd een 1:1 vergrotingsratio nodig voor een mooie opname. Maar als je serieus werk wilt maken van macro, dan is de beeldkwaliteit van een aantrekkelijk geprijsd macro-objectief, zoals de Sigma 70mm macro, veel beter.

Beeldstabilisatie

De Sigma 18-250 mm is leverbaar met optische stabilisatie, die volgens de specificaties van Sigma 4 stops winst oplevert. Er is een OS versie beschikbaar voor Canon, Nikon en Sigma vatting. Niet voor een Sony en Pentax vatting, omdat de beeldstabilisatie bij die merken in de camera is ingebouwd. In deze test hebben we de beeldstabilisatie niet onderzocht.

Lichtafval

Gezien het compacte formaat en het enorme zoombereik van deze lens, valt de hoeveelheid lichtafval mee. De maximale lichtafval komen we tegen bij de uiterste brandpuntsafstanden bij volle opening. En zelfs dan is de hoeveelheid lichtafval lager dan 3/4 stop, wat inhoudt dat het je alleen zal opvallen bij opnames van zeer gelijkmatig verlichte onderwerpen, zoals een egaal blauwe lucht.

Sigma heeft goede correctieprofielen aangeleverd aan Adobe, voor de correctie van lichtafval in RAW bestanden van de Sigma 18-250mm in Photoshop of Lightroom. Als je gebruik maakt van deze correctieprofielen, dan wordt de score voor lichtafval in de conclusie bijna 1 punt hoger dan de goede score die het objectief nu al heeft.

Vervorming

Net als de andere zoomlenzen met een zoombereik van 10 of meer, vertoont de Sigma 18-250mm een duidelijk zichtbare vervorming, die verandert van duidelijk tonvormig bij 18 mm naar zichtbaar kussenvormig boven de 35 mm. Ook dit is goed en relatief simpel op te lossen door Lenscorrectie in Lightroom toe te passen, waarvan je hieronder de instellingen ziet. Rechtsonder zie je het resultaat van de uitgevoerde correctie, waarbij zowel de tonvormige vervorming bij 18 mm als de kussenvormige vervorming boven de 35 mm volledig zijn verdwenen. Dit correctieprofiel is alleen beschikbaar voor RAW bestanden. Als je van RAW bestanden in Lightroom of Photoshop de vervorming corrigeert, wordt het cijfer voor vervorming in onze conclusie bij vrijwel alle brandpuntsafstanden hoger dan een 9.

Bokeh

De Sigma 18-250 mm levert een bokeh die mooi cirkelvormig is, zoals je duidelijk kan zien in onderstaande praktijkopname. In de deelvergroting rechtsonder zie je dat de bokeh wel ringen vertoond. Dat is niet ongebruikelijk voor een consumenten zoomlens. Op dit onderdeel lijken er weinig verschillen te bestaan tussen de verschillende walkaround zoomlenzen die we tot op heden hebben getest.

Overstraling

Zowel nevenbeelden als overstraling zijn we tegengekomen in onze test in de studio, waar de lens werd gericht op een sterke lichtbron die we net buiten beeld lieten. Hiernaast zie je een voorbeeld van nevenbeelden in de vorm van diafragma ringen.
Gebruik van de meegeleverde zonnekap is dus aan te bevelen. Omdat de zonnekap geschikt moet zijn voor een brandpuntafstand van 18 mm, heeft de zonnekap bij het gebruik van lange brandpuntsafstanden minder toegevoegde waarde.

Scherpte

De Sigma 18-250 mm heeft een goede centrumscherpte. De hoogste scherpte wordt gerealiseerd bij diafragma 8. Bij alle brandpuntsafstanden is de centrumscherpte zichtbaar hoger dan de scherpte aan de randen of in de hoeken. Opmerkelijk is dat de scherpte in het midden van het zoombereik iets lager is dan bij de uiterste brandpuntsafstanden. Meestal is dat anders bij zoomlenzen en zijn het juist de uitersten die wat zwakker zijn. Persoonlijk spreekt het mij wel aan dat juist de 18 mm en de 250 mm brandpuntafstand iets scherper tekenen dan het middengebied, omdat ik vaker de extreme brandpuntsafstanden gebruik.

Als er voldoende licht is om te diafragmeren tot f/8, waarbij de sluitertijd voldoende kort blijft om bewogen opnames te voorkomen, dan krijg je met dit objectief hele scherpe opnames. Hiernaast een praktijkopname gemaakt bij een brandpuntafstand van 18 mm en f/8.

Chromatische aberratie

Sigma objectieven zijn meestal zo ontworpen dat er sprake is van minimale chromatische aberratie, wat blijkt uit onze eerdere Sigma lenstesten. Ook de Sigma 18-250 mm vertoont weinig chromatische aberratie in jpg bestanden. Mogelijk heeft de in-camera correctie van chromatische aberratie door de Nikon D3200 hier nog verder aan bijgedragen? Dat valt wel mee, want ook de chromatische aberratie in RAW bestanden zonder lenscorrecties is laag. Maar als je een grote vergroting van een RAW bestand wilt maken, is het toch verstandig om het laatste restje van CA te verwijderen, want het wordt dan wel zichtbaar in de hoeken in de vorm van paarse en groene randen bij scherpe contrastovergangen in de hoeken van het beeld.

Conclusie Test Sigma 18-250 mm

Voordelen

• Groot zoombereik
• Compacte afmetingen, licht en degelijk gebouwd
• Macro tot vergrotings-ratio 1:1.5
• Aantrekkelijk geprijsd

Nadelen

• Beperkt lichtsterkte, met name bij 250 mm (f/6.3)
• Hoge vervorming

Als je in de overzichtstabel van zoomlenzen met een zoombereik van 5 of groter de optische prestaties van Sigma 18-250 mm vergelijkt met de Nikon 18-200 mm en de Nikon 18-300 mm, dan valt op hoe klein de verschillen zijn voor alle optische prestaties, behalve vervorming. Bij de langste brandpuntafstand tekenen de Nikons iets scherper dan de Sigma. De Nikon lenzen scoren hoger voor vervorming, omdat daarvoor gecorrigeerd wordt door de Nikon D3200 en bij de Sigma 18-250mm lens niet. Als je RAW bestanden in Lightroom of Photoshop corrigeert voor vervorming, dan wordt het cijfer voor vervorming in onze conclusie voor de Sigma 18-250 mm bij vrijwel alle brandpuntsafstanden hoger dan een 9 en komt het eindcijfer voor de optische prestaties net zo hoog te liggen als van de Nikon lenzen. Voor lichtafval wordt – als je het lenscorrectieprofiel in Lightroom gebruikt – de score in de conclusie bijna 1 punt hoger dan de goede score die het objectief nu al heeft.
In de praktijk merk je de verschillen nog het meest aan het prijsverschil en aan de uiterlijke kenmerken: de Sigma 18-250 mm is goedkoper, compacter en lichter. Voor een walkaround zoom die je de hele vakantie bij je hebt, zijn dat belangrijke parameters bij het maken van een keuze.