Test Sigma 135mm f/1.8 Art

Zoomlenzen worden steeds beter. Maar niet zo goed als deze 135mm vast brandpunt, die bovendien veel lichtsterker is.

Met een gewicht van 1130 gram en een adapter van 2 ons is de Sigma 135mm f/18 bijna twee keer zo zwaar als onze Sony A7R III testcamera. Toch lag de combinatie best lekker in de hand. Hoogstwaarschijnlijk wordt dat er alleen maar beter op, als je deze Sigma gebruikt op een professionele Canon of Nikon spiegelreflex camera. Voor Sony-gebruikers kan de handligging nog wel verbeterd worden door een extra grip onder de camera te plaatsen of te kiezen voor een A9 met verticale handgreep.

De reflecties in het water tonen een zeer geringe mate van overstraling en als je ver genoeg diafragmeert (deze opname is gemaakt bij f/8) mooie zonnestralen roondom de felle lichtpuntjes. 

Bouw en autofocus

Deze Sigma 135mm f/1.8 ART heeft dezelfde hoge bouwkwaliteit die we inmiddels gewend zijn van de andere Sigma ART lenzen. Waar we ook langzaam aan wennen is het feit dat, zeker bij de lichtsterke varianten, het gewicht en de afmetingen (82mm filtermaat!) niet gering zijn. Dat hoort er nu eenmaal bij als je de hoogste kwaliteit uit moderne sensoren met heel veel megapixels wilt halen. Alles aan de ART-lenzen is er op gericht om een bijna compromisloze beeldkwaliteit te leveren. Het lensontwerp bestaat uit 13 lenselementen in 10 groepen, met 2 hoogwaardige fluoriet-achtige (FLD) lenselementen (in geel) en 2 elementen met een extra hoge brekingsindex (SLD in blauw). Het objectief heeft een HSM (hypersonic) AF scherpstelmechanisme, dat je – als je dat wilt – handmatig kan overrulen en die snel en nauwkeurig  scherpstelt. De brede scherpstelring ligt hiervoor lekker in de hand en loopt prachtig soepel. Vaak zal je die wellicht niet nodig hebben, want de herhaalbaarheid van de scherpstelling is beter dan 5%, wat een zeer goede score is. Dat betekent dat je nauwelijks scherpstelverschillen zult hebben wanneer je bijvoorbeeld een hele reeks portretfoto’s maakt. En dat is eigenlijk net zo belangrijk als de maximale beeldkwaliteit. Aan een portretfoto met een heel scherp puntje van de neus maar onscherpe ogen heb je tenslotte niet zo veel. Het objectief beschikt ook over een venster dat de ingestelde afstand aangeeft. Hiermee kan je ook controleren of de ingestelde afstand ook overenkomt met de werkelijke afstand. De Sigma 135 f/1.8 ART heeft verder nog twee schakelaars. Een om het autofocusbereik te beperken, wat handig is als je onderwerp zich op een bepaalde, min of meer vaste afstand bevindt en een om de autofocus uit te zetten zodat je volledig handmatig kan werken. 

Sommige fabrikanten geven op hun website veel informatie over het lensontwerp, zoals de berekende MTF charts of de berekende vervorming. Ook bij Sigma kan je op de Global Website dergelijke informatie terugvinden voor de Arts, Sports en Contempoarary objectieven. De berekende vervorming die op de website wordt gegeven komt goed overeen met de door ons met Imatest gemeten vervorming van 0,56%. Zoals het plaatje van Sigma laat zien, is deze lichte vervorming eigenlijk alleen waarneembaar in de hoeken van het beeld, op meer dan 20mm van het centrum. Dat is een mooie waarde.
In de praktijk zie je daar zelfs op een camera met een volformaat sensor nog minder (lees: niets) van terug, omdat zowel bij het openen van RAW bestanden in Lightroom of Photoshop als bij het opslaan van jpg bestanden in de camera, dit kleine beetje vervorming volledig wordt gecorrigeerd. Het jpg bestand van de Sony A7R III vertoonde 0,005% Zelfs voor hele kritische architectuurtoepassingen of productopnames is dit uitstekend. 

beeldkwaliteit

Lichtafval in ongecorrigeerde RAW bestanden is bij f/1.8, op volle opening dus, duidelijk zichtbaar met 1,5 stops. Dat is niet perse nadelig. Veel portretfotografen hebben graag zo’n natuurlijk vignetje rond hun onderwerp. Als je het wel storend vindt, kan je het gemakkelijk verminderen door te diafragmeren. De lichtafval is al gehalveerd bij f/2.8 en halveert nog eens bij f/4. In jpg bestanden die in de Sony A7R III camera zijn opgeslagen, waarbij dus al in de camera iets gecorrigeerd wordt, bedroeg de lichtafval bij f/1.8 minder dan 1 stop, bij f/2.8 minder dan een halve stop en vanaf f/4 minder dan een kwart stop. Hetzelfde geldt voor RAWbestanden die je opent in Lightroom of Photoshop.

Zowel de centrumscherpte als de scherpte aan de randen of in de uiterste hoeken zijn eigenlijk al vanaf f/1.8 buitengewoon goed. Bij f/4 wordt de hoogste centrumscherpte bereikt en voor de extreme hoeken is dat bij f/5.6. De centrumscherpte is al bij volle opening zo hoog dat je daar nauwelijks zichtbare winst boekt met diafragmeren. Dat is precies waar je op hoopt bij een lichtsterke portretlens. Fotograferen op f/4 of f/5.6 doe je dus vooral omdat je meer scherptediepte wilt of omdat ook de hoeken perfect moeten zijn. 

Het diafragma van de Sigma 135mm f/1.8 Art bestaat uit 9 afgeronde bladen en biedt een hele, hele mooie bokeh. Dat geldt zowel voor als chter het scherpstelvlak.

Conclusie Test Sigma 135mm f/1.8 Art op Sony A7R III