Test Sigma 105mm f/1.4 Art

De Sigma 105 mm f/1.4 Art wordt geleverd in Canon EF, Nikon F, Sigma en Sony E vatting. In eigen huis ondervindt de 105mm Art concurrentie van de (goedkopere en lichtere) 85mm f/1.4 Art en de 135mm f/1.8 Art, die we allebei al eerder hebben getest. Afgezien van het verschil in brandpunt, wat vaak een persoonlijke voorkeur is van portretfotografen. Hoewel ik daar zelf minder last van heb, zijn er veel portretfotografen die 85mm net te kort vinden, waardoor de neus te lang wordt bij een headshot. Bij 135mm sta je weer wat verder van je onderwerp af. In mijn ogens zit het grootste verschil in het karakter van de 105mm f/1.4 Art bij volle opening. Dergelijke opnames bieden je een kans om je dankzij de Sigma 105mm f/1.4 Art te onderscheiden van andere portretfotografen.    

Keuzestress? Sigma 85 mm f/1.4 Art, 105 mm f/1.4 Art of 135mm f/1.8 Art?

Hoewel de Sigma 105mm f/1.4 Art helemaal niet voor vogelfotografie is ontworpen, zijn Birds in Flight (BIF) opnames een goede test voor de continu AF snelheid. Als het je lukt om voldoende dicht bij te komen, dan laten de Sigma 105 mm f/1.4 Art (met Sigma MC11 adapter) + Sony A7R III je niet in de steek.  Zelfs met heel weinig scherptediepte lukt het om een vogel in vlucht te vangen. 

Bouw en autofocus

Op het objectief zit 1 schakelaar, waarmee je kiest voor handmatig of automatisch scherpstellen. Bovenop de lens zit een vesntertje, waar je de afstand waarop is scherpgesteld, kan aflezen. De relatief grote zonnekap (gemaakt van hoogwaardig carbonfiber om gewicht te besparen) maakt, net als bij professionele lichtsterke telelenzen, dat het objectief fors langer lijkt dan het is. Net als bij de telelensreuzen is de Sigma 105mm f/1.4 Art voorzien van een statiefgondel, die je – als je geen Manfrotto hebt – zonder extra statiefvoetje op je statief kan bevestigen. Voor transport draai je de zonnekap om, maar daarna is de brede scherpstelring (met een slag van meer dan 100 graden) volledig overkapt, zodat je niet meer de AF handmatig kan overrulen, of handmatig kan scherpstellen. In vergelijking met de Nikkor AF-S 105 mm f/1.4E ED, de enige lens met vergelijkbare kenmerken die er op dit moment uberhaupt te koop is, is de Sigma groter, zwaarder en aanzienlijk goedkoper.
De metalen bajonetvatting is voorzien van een rubber ring, zodat er op die plaats geen stof- of spatwtaer kan binnen dringen. Ook bij de schakelaar en op een paar andere plaatsen is deze lens extra afgedicht tegen stogf en aptwater. Het achterste lenselement wordt gebruikt om scherp te stellen en varieert daarbij van positie. Dit objectief stelde op een Sony A7R mk III met de Sigma MC11 scherp van oneindig naar 1,5 meter in 711ms. Mogelijk dat die tijd nog wat korter wordt als je dit objectief zonder adapter op een spiegelreflex camera gebruikt. 

Met of zonder lenscorrecties?

Lensfabrikanten ontwerpen objectieven waarbij vervorming, kleurscheiding en lichtafval niet optimaal zijn gecorrigeerd. Ze gaan er van uit dat die lensfouten in de camera (bij jpg bestanden) of (voor RAW bestanden) achteraf in Lightroom of Photoshop automatisch gecorrigeerd worden. Het voordeel van deze keuze voor fabrikant en consument is dat je tegen relatief lage kosten een hoge beeldkwaliteit kan realiseren, omdat je geen dure glassoorten hoeft te gebruiken om alle lensfouten te voorkomen. Maar er zijn ook, meestal de duurdere objectieven, waar een fabrikant tot het uiterste is gegaan om lensfouten al bij het lensontwerp te voorkomen.
CameraStuffReview toont tabellen en grafieken van Imatest resultaten met lenscorrecties  (“in-camera jpg“) en zonder lenscorrecties (“RAW” buiten Photoshop of Lightroom om). Zo kan jij de scores gebruiken, die jouw workflow het dichtst benaderen. 

Beeldkwaliteit

Zodra je de praktijkopnames gemaakt met de Sigma 105mm f/1.4 Art bekijkt, begrijp je waarom Sigma besloten heeft om deze lens uit te brengen naast de Sigma 85mm f/1.4 Art en de Sigma 135mm f/1.8 Art. Meer nog dan met beide andere lichtsterke Art telelenzen, onderscheid een fotograaf zich van andere fotografen dankzij een extreem mooie achtergrondonscherpte / bokeh. Andere sterke punten zijn de hoge scherpte over het hele beeld bij volle opening, 

Vervorming (-0,09%) en laterale chromatische aberratie zijn feitelijk afwezig. Kleurbokeh (longitudinale aberraties) is zelfs bij volle opening opmerkelijk weinig zichtbaar. Dat is voor een lichtsterk objectief, die meestal juist geplaagd worden door kleurbokeh bij volle opening, een opmerkelijk goed resultaat. Zonder lenscorrecties bedroeg de lichtafval -1,3 stops bij volle opening. Dankzij automatische correcties in-camera of in Lightroom of Photoshop bleef daar nog maar een halve stop van over. Dat zijn hele goede prestaties voor een lenstest op een full-frame sensor, waar we regelmatig 2 stops lichtafval en dan ook nog eens bij kleinere diafragma’s dan f/1.4, tegenkomen.

Conclusie Test Sigma 105mm f/1.4 Art + Sigma MC11 @ Sony A7R III