Al weer enige tijd geleden waren we enthousiast in onze test over de Tamron 28-75mm f/2.8. De Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD vult deze lens qua brandpuntsafstandsbereik goed aan. Het is een combinatie waar je perfect mee op reis zou kunnen gaan. Lichtsterk, redelijk compact (voor objectieven ontworpen voor full frame) en degelijk uitgevoerd. Een kortste scherpstelafstand van minder dan een meter maakt ook leuke close-up plaatjes mogelijk. We hebben deze lens, die eind 2012 werd geïntroduceerd, getest op een Canon 5D Mk3; een camera met een volformaat sensor.

Bouw en autofocus Tamron SP AF 70-200mm F/2.8 Di LD [IF]

Bij het ontwerp (23 lenselementen in 13 groepen) is een grote lens van extra lage dispersie (XLD; aangegeven in paars) gebruikt en twee lenzen van lage dispersie glas (LD). Dat draagt bij aan een hoog contrast en weinig kleurfouten (chromatische aberraties). Er wordt gebruik gemaakt van een intern scherpstelmechanisme (IF), waardoor de frontlens niet meedraait tijdens scherpstellen. Zowel het gewicht (1.5 kg) als de afmetingen en een frontlens van 77 mm zijn min of meer gelijk aan de Canon 70-200mm f/2.8. Het zijn indrukwekkende objectieven. Met een zwarte Tamron zal je bij straatfotografie minder in het oog springen dan met een witte Canon.

Er zitten meerdere schakelaars op dit objectief, voor AF/MF en voor de beeldstabilisatie, maar er zit geen AF begrenzer op. Op zich is dat jammer, want een dergelijke AF-Limiter wordt met name door journalisten gebruikt om nog sneller scherp te kunnen stellen. Objectieven zijn meestal voorzien van een groot aantal afkortingen, zoals in dit geval: “SP” (Super Performance), “Di” (Digitally Integrated Design), “VC”  (vibration control) en “USD” Het begrip “Di” staat voor een generatie objectieven die speciaal voor digitale camera’s zijn ontworpen.
Qua brandpuntsafstandbereik is de Tamron 70-200mm heel geschikt voor portret-, natuur-, en sport-fotografie. Handmatig scherpstellen verloopt erg soepel. De autofocus is snel, maar tegelijkertijd ook heel nauwkeurig. We komen bij het testen van 70-200mm zoomlenzen soms lenzen tegen die snel scherp stellen, maar er soms naast zitten. De reproduceerbaarheid van de AF van de Tamron 70-200 mm f/2.8 is goed, maar wel wat minder dan van Canon of Nikon.{insertgrid ID = 288}

Beeldstabilisatie

Er bestond al een oudere versie van de Tamron 70-200mm (uit 2007), maar dan zonder de beeldstabilisatie, die nog steeds tegen een lagere prijs te koop is. De ingebouwde beeldstabilisatie is echt een meerwaarde en werkt naar behoren. We hebben bij verschillende sluitertijden afwisselend een serie opnames met en zonder beeldstabilisatie gemaakt bij een brandpuntsafstand van 70mm en de testopnames met behulp van Imatest geanalyseerd. Op die wijze kunnen we kleinere trends in scherpte zien dan we dat met het blote oog kunnen. Op het oog lijken zelfs de opnames gemaakt met een sluitertijd van 1/6 seconde en beeldstabilisatie nog scherp. Ze zijn net zo scherp als opnames gemaakt met een sluitertijd van 1/50 seconde zonder beeldstabilisatie, maar meetbaar minder scherp dan opnames gemaakt vanaf statief, of met snellere sluitertijden.

Lichtafval

Bij de RAW bestanden kwamen we zichtbaar minder lichtafval tegen dan bij de jpg opnames die we tegelijkertijd in de camera hebben opgeslagen. Hierboven hebben we een illustratie van dit verschijnsel gezet. Hierdoor heeft de Tamron 70-200mm aanzienlijk betere scores voor lichtafval bij RAW dan bij de WYSIWYG (jpg) scores. Dat heeft niets met de Tamron te maken, maar met de Canon camera. Zoals we ook bij veel andere objectieven op een camera met een volformaat sensor zien, is de lichtafval zichtbaar aanwezig in opnames die daar gevoelig voor zijn (vakantieopnames met een egeale blauwe lucht), ook na een stop diafragmeren. In SilkyPix, Photoshop of Lightroom is de lichtafval eenvoudig te corrigeren met een lenscorrectieprofiel. Je krijgt er wel een slechtere signaal/verhouding voor terug, die het voordeel van een lagere signaal/ruisverhouding van de grotere volformaat sensor in de hoeken teniet doet.

Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD @ 117mm, 200 ISO, f/5, 1/640

Vervorming

Over het algemeen is de vervorming mooi binnen de perken gehouden voor een zoomlens op een camera met een volformaat sensor. De vervorming loopt zoals altijd van tonvormig bij de kortste brandpuntsaftsand naar kussenvormij bij de langste brandpuntsafstand. Alleen bij een brandpuntsafstand van 70mm kan je soms zichtbare vervorming tegenkomen, die eenvoudig softwarematig gecorrigeerd kan worden met het gratis meegeleverde Silkypix. Of in Lightroom of Photoshop met de daar aanwezige lennscorrectieprofielen, natuurlijk.

Scherpte

Je zal grote moeite hebben om verschil in scherpte te zien tussen de Tamron 70-200mm f/2.8 en de Canon 70-200mm f/2.8 II.

Deze Tamron 70-200mm zet ook mooie prestaties neer als het gaat om de scherpte. Hiernaast zie je de Imatest resultaten voor jpg bestanden die met een standaard beeldstijl zijn opgeslagen door de Canon 5D MK3. Bij de langste brandpuntsafstand is de scherpte iets lager dan bij de andere brandpuntsafstanden, maar nog steeds heel hoog. Ook de scherpte aan de randen en in de hoeken is over het algemeen erg goed. De Tamron 70-200mm f/2.8 VC is aanmerkelijk goedkoper dan de Canon 70-200mm f/2.8 IS mk2, maar qua scherpte zijn ze aan elkaar gewaagd.

Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD @ 177mm, 200 ISO, f/5.6, 1/200, beelduitnede op 100%

Chromatische aberratie

Telelenzen en groothoeklenzen zijn in theorie het meest gevoelig voor kleurscheiding / chromatische aberratie. In de hoeken kan je dan last krijgen van gekleurde (paarse / blauwe) randen bij scherpe contrastovergangen. Door het toepassen van asferische lenzen en lenzen met hoogwaardige glassoorten in het complexe ontwerp, dat uit 23 elementen bestaat, is Tamron er perfect in geslaagd om dat verschijnsel volledig te onderdrukken.

Bokeh Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD

Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD @ 200mm, 200 ISO, f/5.6, 1/200

Lichtsterke 70-200mm f/2.8 telezooms op spiegelreflexcamera’s met een volformaat sensor vormen vaak ideale kompanen voor fotografen die van een mooie bokeh / achtergrondonscherpte kunnen genieten. Hoogwaardig glas, een groot diafragma, lange brandpuntsafstand en een volformaat sensor werken eendrachtig samen voor een mooie bokeh. Zo ook bij de Tamron 70-200mm f/2.8 DiVC USD, die een diafragma met 9 lamellen heeft.

Conclusie Tamron SP 70-200mm f/2.8 Di VC USD test met Canon 5D MK3

Voordelen

• Zeer hoge beeldkwaliteit
• Snelle en nauwkeurige AF
• Ingebouwde beeldstabilisatie
• Superdegelijk gebouwd
• Aantrekkelijk geprijsd

Nadelen

• Niet extra afgedicht tegen stof en spatwater
• geen AF limiter

Vrijwel iedere journalist heeft een lichtserke 70-200mm f/2.8 zoomlens in zijn / haar fototas zitten. Dit type zoomlenzen is niet alleen breed inzetbaar, maar levert ook een hoge beeldkwaliteit. Daarom hebben ook de meeste kwaliteitsbewuste amateurfotografen een dergelijke lens. De Tamron 70-200mm f/2.8 VC biedt dezelfde hoge beeldkwaliteit als de Canon 70-200mm f/2.8 IS II, maar tegen een aanzienlijk lagere prijs. Dat betekent dat de Tamron 70-200mm f/2.8 VC voor alle bezitters van een 70-200mm f/2.8 zoom van meer dan 5 jaar oud een zeer aantrekkelijke optie is om hun oude 70-200mm f/2.8 zoom te vervangen. Want alle recent ontworpen zoomlenzen zijn dankzij modernere computertechnieken, hoogwaardige glassoorten, high-tech coatings, snellere AF en niet te vergeten steeds efficientere beeldstabilisatie echt een stuk beter dan de oudere versies. Met een moderne lens komt de hoge beeldkwaliteit van moderne spiegelreflexcamera’s beter tot zijn recht. Zet de Tamron 70-200mm f/2.8 VC op je camera en laat je verrassen.