De GH6 kan letterlijk alles wat je van een geavanceerde fotocamera plus een high-end videocamera mag verwachten.

Vogelen met de Panasonic Lumix GH6

Vogelen is leuk, maar het woord heeft soms ook een wat negatieve connotatie, bijvoorbeeld als je iets moet ‘uitvogelen’. Zo is de kop bij dit artikel niet bedoeld, maar een beetje cynisch misschien toch ook wel. Tegenwoordig moet iedere fotocamera namelijk van huis uit alles kunnen, en volkomen naar eigen wens instelbaar zijn. Panasonic gaat hierin met de GH6 verder dan welke camera van welk merk ook. De GH6 kan letterlijk alles wat je van een geavanceerde fotocamera plus een high-end videocamera mag verwachten. Gevolg is een menu als een encyclopedie om alle mogelijkheden te faciliteren, en je de mogelijkheid te geven iedere knop op de camera een functie naar wens te geven. En dat alles ook nog in een compacte body. Vergeleken met de gemiddelde Micro Four Thirds (MFT)-camera is de GH6 overigens niet compact. Bedenk je echter wat deze camera ook allemaal op videogebied kan, dan heeft Panasonic ontegenzeggelijk een huzarenstukje uitgehaald.

Resolutiemonster

 Laten we met de fotomodus van de GH6 beginnen. Ten opzichte van zijn voorganger heeft de sensor een hogere resolutie gekregen. Het lijkt niet veel, 5 megapixels meer, maar het is ten opzichte van de GH5 toch 25% extra. Met in totaal 25 mp is de GH6 zeker geen resolutiemonster, al is het op dit moment de MFT-camera met de hoogste resolutie. Maar Panasonic maakt wel slim gebruik van de sensorshift-techniek. In deze hoge resolutiemodus combineert de GH6 meerdere opnames tot een enkele foto van 100 megapixel. Nu is dit absoluut niet nieuw in de fotowereld, maar het is wel nieuw dat je dit met de GH6 ook zonder statief kunt doen. Gewoon uit de hand dus. De camera houdt daarbij rekening met beweging in beeld, hij weet op een slimme manier afbeeldingsfouten die hierdoor zouden kunnen ontstaan weg te rekenen. Je kunt de hoge resolutiemodus dus gewoon gebruiken alsof je daadwerkelijk een 100 megapixelcamera in handen hebt. Met recht dus een resolutiemonster.

Toch blijft het zowel bij je eigen beweging als beweging in beeld altijd een beetje oppassen. Met 25 megapixel kom je echter ook zelden tekort. 

Autofocus en stabilisatie

Panasonic werkt hard aan het verbeteren van de autofocus. Ieder model en iedere firmware update laat verbeteringen zien. De autofocus van de GH6 is voor fotografie snel en betrouwbaar. Het systeem herkent moeiteloos gezichten en ogen van zowel mensen als dieren, en het is in staat deze door het gehele beeld heen te volgen. Het Depth From Defocus (DFD) -autofocussysteem blijft echter wel sterk afhankelijk van contrast in het scherp te stellen onderwerp.

In enkele gevallen bleef de automatische scherpstelling zoeken. Dat was in de vroege ochtend voor zonsopgang met weinig licht en een laag contrast. Bij minder ongunstige omstandigheden doet het systeem nauwelijks meer onder voor het fasedetectiesysteem dat veel andere merken gebruiken. Ook met lange teleobjectieven, zoals de door mij gebruikte Panasonic Leica DG Vario-Elmar 100-400mm F4.0-6.3 is de scherpstelling nauwkeurig en snel. Opvallend is ook hoe stabiel je uit de hand kunt fotograferen met zulke enorme brandpunten (omgerekend naar full-frame 200-800mm!). Het objectief heeft al goede ingebouwde beeldstabilisatie (Power O.I.S), maar deze wordt duidelijk nog verbeterd door de in de GH6 ingebouwde stabilisatie (IBIS). Zelfs met objectieven zonder O.I.S. is het zoekerbeeld mooi stil.

Ten opzichte van de GH5 claimt Panasonic een extra stop beeldstabilisatie en daarmee zou 7,5 stops gecombineerde stabilisatie mogelijk moeten worden.

Video

Dat de GH6 vooral georiënteerd is op video blijkt wel uit de ventilatie-uitbouw. Dat is iets dat je alleen aantreft bij videocamera’s die lange tijd zonder oververhitting op moeten kunnen nemen. Na de Canon R5C is de GH6 de tweede fotocamera die zo’n aanpassing krijgt. De beruchte opnamelimiet van 29,59 minuten is ook verdwenen. Daarmee is de GH6 dus een volwaardige cinecamera met alle voorzieningen die daar bij horen. Dat zijn naast die geforceerde koeling een flink aantal bestandsformaten waarmee opgenomen kan worden. Nieuw is Apple ProRes, een universeel videobestandsformaat met een zeer lage compressie, een beetje te vergelijken met het tiff-bestand in de fotografie. De GH6 kan deze codec direct op een CFexpress-kaart opnemen. Die snelle, en op het moment nog vrij dure, geheugenkaart is ook nieuw in de Panasonic GH-serie. ProRes is echter geen raw, dus de gekozen witbalans en het kleurprofiel zitten ingebakken. Dat is jammer, want je hebt wel de grote datastroom die ook raw-video kenmerkt. Het voordeel van Apple ProRes, boven de gecomprimeerde MP4- en MOV-bestanden met H.265 en H.265 codecs, is dat je er zelfs met een minder zware computer goed mee kunt werken in praktisch ieder videobewerkingsprogramma. De mogelijkheden om je beeld nauwkeurig te kunnen monitoren op belichting, zoals de waveform en zebra’s, en de scherpte met peaking ontbreken ook niet. Die waren ook al aanwezig in de GH5, maar nieuw is de handige spotmeter. Je kunt een klein vierkantje op iedere gewenste plek in beeld zetten waarbij het aantal stops verschil ten opzichte van middengrijs aangegeven wordt. Enorm handig om snel het contrast in een scène te bepalen, alleen jammer dat het vlakje niet eenvoudig met de kantelknop te verplaatsen is, daarvoor moet je het menu in.

Ook de werking van de autofocus voor video is verbeterd. Het beruchte ‘hunten’ van de AF is nagenoeg verdwenen. De zekerheid van de autofocuswerking bij de drie grote merken haalt ook de GH6 nog niet, maar Panasonic loopt met zijn eigen scherpstelsysteem steeds verder in. Ook op het gebied van audio doet Panasonic een extra stap. De GH6 kan namelijk op vier sporen opnemen; je kunt dus tegelijkertijd zowel de handige XLR-adapter gebruiken, die met de camera koppelt via de flitsschoen, als de gewone microfooningang. Daarmee doet de GH6 op geen enkel vlak meer onder voor de S1H; Panasonics topsysteemcamera voor video.

DR-Boost

Een groot dynamisch bereik van een camera is een groot goed voor video. Panasonic heeft de GH6 een aantal vernieuwingen meegegeven om het maximale uit de nieuwe sensor te halen. In de filmstand schakelt de GH6 boven de ISO 800 automatisch over op het systeem dat Dual Gain wordt genoemd. Het is niet de techniek waarbij de sensor twee aparte circuits voor hogere en voor lagere gevoeligheden heeft, want de GH6 gebruikt boven de ISO 800 beide circuits tegelijkertijd. De data van beide circuits worden gecombineerd tot een enkel signaal; met minder ruis en een betere weergave van de lichtste partijen. Een techniek vergelijkbaar met die van de Canon C300 Mark III en C70 cinecamera’s, die echter wel een veelvoud van de GH6 kosten. Ook gebruikt de GH6 nu het volledige Vlog-profiel zoals dat ook door de Panasonic cinecamera’s wordt gebruikt. Dit profiel kan een hoger dynamisch bereik aan dan bij de Vlog die in de GH4 en GH5 werd gebruikt. Om het dynamisch bereik nog verder te vergroten, kun je in het menu ook de DR-Boost functie inschakelen. De minimale ISO-waarde die je dan kunt kiezen, is 2000. Dit zou zonder de nieuwe Dual Gain-techniek een bak ruis opleveren, maar de GH6 levert prachtig schoon beeld op deze hoge ISO-waarde. Zoals valt te verwachten, zit de winst hem vooral in de hoge lichten.

Panasonic claimt een stop winst in de weergave van de lichtste partijen en daar kwam ik ook op uit. Je hebt dan wel extreme situaties nodig om het duidelijk te zien. Bijvoorbeeld reflecties in materiaal die met uitgeschakelde DR-Boost helemaal wit worden bij een normale belichting, maar door de extra boost in dynamisch bereik nog net tekening houden. Heel mooi dat Panasonic dit in een camera in deze prijsklasse weet te implementeren. Neem wel een extra ND-filter mee als je van plan bent de functie in te schakelen en ook nog gebruik wilt maken van een kleine scherptediepte.

Lees hier de (p)review van de Panasonic GH6

Conclusie test Panasonic Lumix GH6